Wschód złego księżyca

Sięgając po kolejną powieść cyklu często ma się wrażenie, że wraca się do domu. W dobrze znane sobie rewiry. Tasiemców nie lubię zbytnio, ale kilku tomowe serie w pokrętny sposób dają mi poczucie bezpieczeństwa. Byłaś tam już, znasz to miejsce, to tutaj stało się to i tamto. To całkiem przyjemne uczucie, chociaż zdarzają się powieści, w których nie do końca mamy ochotę rozgościć się i zostać na dłużej, a poznani dwa tomy wcześniej bohaterowie zaczynają denerwować. Nie twierdzę, że Wschód złego księżyca to kiepska książka, ale kilka irytujących mnie kwestii jest związanych z trzecim tomem napisanym przez Maberry'ego, a i męczyłam się podczas końcówki lektury.

Wschód złego księżyca mogłabym określić jako znośny tom tej trylogii. Owszem, dochodzi do rozwiązania wszystkich wątków, nic nie zostaje przez autora pominięte i każdy bohater dostaje odpowiednio dużo miejsca na rzetelne wyjaśnienie jego poczynań i sytuacji. Mam trochę problem z tą powieścią - bo autor rozpisał wszystko dokładnie i wyczerpująco, a jednak nudziłam się chwilami podczas czytania i wydaje mi się, że niektóre fragmenty mogłyby zostać spokojnie okrojone.

Fabuła trzeciego tomu Trylogii Pine Deep to ostateczne starcie z pradawnym złem, które wreszcie przyjmuje konkretne rysy, a i dowiadujemy się co knują najczarniejsze charaktery i jak wyobrażają sobie finał swoich wysiłków. Przyznam się szczerze, że o antybohaterach znów czytało mi się dobrze - tak jak w poprzednich tomach polubiłam fragmenty poświęcone Eddiemu Holownikowi, tak teraz spodobał mi się również Ruger. O wspomnianej wcześniej postaci pojawiło się trochę za mało, aczkolwiek wystarczająco w kontekście całości. Ulubieńcem natomiast został po raz kolejny Mike Sweeney, postać od samego początku intrygująca, której losy na przestrzeni trzech tomów śledziłam zdecydowanie najchętniej. Poza tym wszystko, co z nim związane wywołało we mnie najwięcej bardzo ciężkich, ale jakże silnych emocji.

Smutkiem przepełnia mnie fakt, że bohaterka, która z początku sugerowała zakwalifikowanie się do wąskiego i rzadko zasilanego grona lubianych żeńskich postaci literatury (w ogóle) została wkurzającą bojowo nastawioną do wszystkiego i wszystkich wariatką, której związek z Crowem wywoływał we mnie odruch wymiotny. Równocześnie zaznaczyć muszę, że Crowa tolerowałam jedynie w odosobnieniu od scharakteryzowanej zdanie wcześniej Val. Na szczęście, na osłodę dostałam całkiem przystępną, choć nie w pełni błyszczącą kreację postaci Jonathy, która trochę odświeżyła realia powieści pojawieniem się na jej kartach.

Elementy typowe dla gatunku zagrały bardzo dobrze. Jest to powieść z rodzaju tych, spomiędzy których stron wylewają się hektolitry krwi, niż tych, które doprowadzają czytelnika do obłędu psychodelicznymi elementami otoczenia i siadaniem na psychikę. Jest dużo flaków, wspomnianej wcześniej szkarłatnej posoki i kilka trupów. Chwilami powieść jest trochę rozciągnięta, bywały momenty, w których nie chciało mi się czytać i odkładałam lekturę na bok, ale z drugiej strony - wszystko jest dograne i wyjaśnione, więc nie jest to kwestia do końca obciążająca dla Maberry'ego. Prędzej rzekłabym, że zabrakło dynamizmu. Ponadto język momentami staje się mało zgrabny i nieciekawy, ale to akurat zrzucam na tłumaczenie.

Co ciekawe, autor w przedmowie sugeruje, że można Wschód złego księżyca przeczytać jako jednotomową powieść. Owszem, można. Ale dla czytelników, którzy czytają serię tak, jak się te serie powinno czytać, NORMALNIE, PO KOLEI to bardzo irytująca opcja, bowiem na samym początku książki autor wpakował streszczenie poprzednich dwóch tomów. Jak o tym pomyślę, momentalnie podnosi mi się ciśnienie, bo brnięcie przez tych kilka stron było dla mnie katorgą i ogromnie zniechęcało do czytania, a po głowie kołatało mi się pytanie o sens takiej zagrywki. Halo, albo piszemy trylogię, albo jednotomówkę!

Cała trylogia Pine Deep to historia prawidłowo napisana, wciągająca, jednak nie wnosząca niczego nadzwyczajnego do dorobku literatury grozy. To typowe czytadło, o którym zapewne za kilka tygodni zapomnę i polecam te książki właśnie dla rozrywki. Ma swoje wady i zalety, a ilość odniesień do popkultury czasem śmieszy, czasami drażni i nadaje tworowi Maberry'ego nieco tandetnego tonu, co nie zmienia faktu, że jednak odrobinę ponad przeciętność się jego twórczość wybija.

Moja ocena: 6,5/10

Autor: Jonathan Maberry

Wydawnictwo: Amber

Ilość stron: 439

Rok wydania: 2008 (oryginał), 2009 (w Polsce)

Trylogia Pine Deep:

1. Blues duchów < recenzja

2. Song umarłych < recenzja

3. Wschód złego księżyca

Najlepszy tom serii: Song umarłych

Najsłabszy tom serii: Wschód złego księżyca