Z ciemnością jej do twarzy - Kelly Keaton

Tytuł: Z ciemnością jej do twarzy
Autor: Kelly Keaton
Wydawnictwo: Znak
Ilość stron: 257
Rok wydania: 2011

 Skończyłam czytać kilka godzin temu i stwierdziłam, ze skoro jestem jeszcze "na świeżo" to napiszę recenzję...

 Może zacznijmy od przedstawienia głównej bohaterki. Mamy do czynienia z siedemnastoletnią Ari, która charakteryzuje się nietypowym wyglądem: niemalże białe, wyjątkowo gęste i niesforne włosy i tatuaż pod okiem w kształcie sierpa księżyca. Bohaterka wychowuje się w kolejnej już z rzędu rodzinie zastępczej, tym razem szczęśliwie trafiła. Matka oddała ją do domu dziecka niedługo po czwartych urodzinach dziewczynki. Kilka miesięcy później kobieta popełniła samobójstwo. I tu zaczyna się cała zagadka, bo okoliczności, w których matka Ari pozbawiła siebie życia są zagadkowe. nastąpiło to po półrocznym pobycie w szpitalu, gdzie kobietę nękały, jak twierdziła (i jak przekazał Ari lekarz, który opiekował się jej matką) wizje. Gdy dziewczyna odbiera od doktora Girouxa pudełko z rzeczami swojej matki, znajduje wewnątrz list. List, w którym dostaje ostrzeżenie od swojej rodzicielki. Matka nakazuje jej trzymać się z dala od Nowego Orleanu. Co robi każda szanująca się nastoletnia bohaterka książek paranormal? Oczywiście, że wyrusza właśnie tam, gdzie się znaleźć nie powinna... Nim jednak udaje jej się dotrzeć do miasta, napotyka dziwnie zachowującego się mężczyznę, który niestety, nie ma wobec Ari dobrych zamiarów. kilka rozdziałów później mamy możliwość ponownego spotkania z podobnym przyjemniaczkiem.

 W Nowym Orleanie Ari udaje się zaprzyjaźnić z grupką wyrzutków. Właściwie nie jest to Nowy Orlean, ale Nowy 2: Siedlisko przeróżnych "dziwadeł", odmieńców, w tym wampirów, czarownic, wróżek innych istot nadprzyrodzonych. Miasto po kataklizmie zostało przejęte przez dziewięć rodzin, które postanowiły odbudować je i chronić przed... no właśnie, tu się zaczyna kolejna zagadka. Uchylę tylko jej rąbek, ponieważ muszę to napisać: Mamy tu do czynienia z postacią z greckiej mitologii, Ateną. Jako czarny charakter jest... nieco zbyt infantylna na bohatera negatywnego w mojej ocenie. Owszem, przepełniona chęcią zdobycia władzy, ale trochę dziecinna.

 Główną bohaterkę odebrałam dość pozytywnie, nie roztkliwia się nad sobą, pielęgnuje uczucie do matki i pozostaje wierna swoim wartościom. Za wszelką cenę chce dowiedzieć się, dlaczego ciąży na niej ta sama klątwa, która wygnała do grobu jej przodkinie. Wplątuje się nieoczekiwanie w przedsięwzięcie, od którego zależy przyszłość wszystkich nieludzkich istot zamieszkujących Nowy 2.

 Na okładce czytamy, że w mieście bohaterka spotyka nie tylko tajemnicę, ale i nową miłość. W roli męskiego głównego bohatera mamy pół wampira, Sebastiana. Pierwsze wrażenie jakie na mnie wywarł niemalże wywołało jęk zachwytu: kruczoczarne włosy (szkoda, że nie długie, ale nie można wszystkiego oczekiwać), koszulka Iron Maiden i zamiłowanie do gry na perkusji. Bardzo mi się spodobał i Ari okazała się podzielać moje zdanie, choć nie od samego początku. Sam wątek miłosny nie należy do kwestii pierwszoplanowych, a mojej ocenie rozgrywa się za szybko i jakby nie po kolei. Między Ari i Sebastianem ni stąd ni zowąd dochodzi no pocałunku i później spychają już tę kwestię na bok, są tylko splecione dłonie i żadnych wyznań czy romantycznych chwil. Owszem, nie przepadam za nadmierną słodyczą, ale minimum minimum byłoby wskazane.

 Pozostała część "ekipy Ari" gra rolę bardziej drugoplanową, jedynie na większą uwagę zasługuje postać Violet. Określana przez Ari jako "mała gotycka laleczka" jest najbardziej intrygującym bohaterem. Ma ulubionego zwierzaka, aligatora Pascala i uwielbia maski. Jest też jedną z najmocniej związanych z Ari osób pochodzących z Nowego 2.

 Zaczynając książkę byłam pełna entuzjazmu, zrobiła na mnie dobre pierwsze wrażenie. I ta pozytywna myśl nie pozwała mi do końca krytycznie patrzeć na całość. Owszem, są pewne minusy, a całość trochę... no ogólnie książka wydaje się przeciętna. Ale jak tylko poznałam Ari, potem Sebastiana i Violet, oraz dowiedziałam się że mają Aligatora, a w sypialni, którą przydzielono Ari na toaletce stoi czaszka (jako zdeklarowana miłośniczka czaszek nie mogłam przyjąć tego z obojętnością... tak, tak, miłośniczka! Mówcie mi psychopato;P) zauroczyłam się tytułem autorstwa Kelly Keaton. Nie mniej jednak, uwzględniając lekkie uchybienia czyta się ją lekko i szybko, a na okładce zdecydowanie się nie zawiodłam... Postaci autorka wykreowała niemalże bardzo oryginalnie. jedynie za niedopracowany wątek uważam rodzinę Sebastiana i jego bezwzględną babkę, która wcale a wcale nie bije po oczach tą swoją bezwzględnością, tylko tak jest opisywana.

 Byłam pewna, że jest to jednotomowa powieść, jakich niewiele się teraz spotyka, a tu finał okazał się zupełnie nie pozwalać na ukończenie historii w ten sposób. Kiedy i czy w ogóle doczekamy się kontynuacji, nie wiadomo nic, a szkoda, bo z chęcią przeczytałabym drugą część i z uporem wyczekiwała rozwinięcia wszystkich wątków. Tak dla odmiany wystawię ocenę, żeby lepiej ukonkretnić swoje uczucia wobec tego tytułu: 7/10.

A tym czasem DżejEr wzięła się za książki młodzieżowe, ponownie. Mam tu na myśli obyczajówki młodzieżowe. Czytam sobie Szalone życie Rudolfa i Pamiętnik Cathy. Od czasu do czasu potrzebuję wytchnienia od fantastycznych, magicznych, tajemniczych i niebezpiecznych światów z literatury paranormal...