Bez skrupułów

źródło

Bez skrupułów, czyli pierwszy tom przygód o Myronie Bolitarze to książka sprzed około dwudziestu lat. W przypadku osoby, która czyta Cobena mniej więcej na bieżąco i jest przyzwyczajona do tego, jak jego styl wygląda obecnie, lektura tej powieści była wyzwaniem. I właśnie jestem taką osobą, zauważyłam rozdźwięk między tym, co autor tworzył te dwie dekady temu i tym, co wychodzi spod jego pióra teraz. Oj, zauważyłam.

Myron Bolitar jako agent sportowy ma w planach rozwój kariery zawodowej Christiana Steela. Równocześnie z kwestią tą zbiega się publikacja w prasie dla dorosłych zdjęcia zaginionej dziewczyny Steela, która zniknęła w dość tajemniczych okolicznościach. Myron postanawia dowiedzieć się, co jest grane i kto zamieścił zdjęcie nastolatki w piśmie pornograficznym oraz odkryć parę tajemnic z przeszłości.

Za co sobie cenię Cobena pewnie wiadomo, ale może jednak powtórzę - facet pisze w bardzo absorbujący sposób, potrafi szybko zainteresować czytelnika jednocześnie nie zarzucając go masą niepotrzebnych szczegółów i jeszcze na sam koniec zaskoczyć, udowadniając, że wszelkie nasze prywatne przewidywania są niewiele warto, bo to on tu rozdaje karty. Od lat Coben nie schodzi z mojego prywatnego podium autorów literatury z gatunku thriller. Czytając Bez skrupułów dostrzegłam jednak sporo wad i nie obyło się bez kilku zgrzytów zębami.

Fabuła, jakby nie patrzeć, jest dość tajemnicza choć dostrzegam tu zagranie po najmniejszej linii oporu - gdy w kryminale pojawiają się nastolatki i pornografia od razu wyczuwam próby wprowadzenia elementów skandalu i najczęściej nie daję się nabrać. To też trochę czuć w Bez skrupułów - dużo tu barów ze striptizem, pojawia się też trochę wulgarności, której nie ma w nowszych, co za tym idzie dojrzalszych powieściach Cobena.

Na plus mogę zaliczyć, naturalnie, zagęszczenie akcji i jej zwroty. Bez przerwy coś się dzieje, cały czas pojawiają się jakieś nowe szczątki informacji. Nie zaangażowałam się specjalnie w próby rozwikłania wielkiej tajemnicy, ale przyznam, że nawet, jeśli Coben w swoim braku doświadczenia leciał w pewne sztampowe zagrania to i tak utrzymywał w Bez skrupułów szybkie tempo. 

Co do sfery prywatnej Myrona Bolitara i jego osoby... Jestem jak zwykle zachwycona postacią Wina, który nie tylko swoim imieniem wygrywa wszystko. Jest świetnym bohaterem i wynagradza te średnie akcje Myrona. Bolitar natomiast przynudza swoim udawaniem rasowego "ogiera" i nadmiarem aluzji i podtekstów seksualnych. Zazwyczaj nie mam nic do humoru o tej tematyce, ale niech mnie to śmieszy, a nie żenuje... Ponadto odkurzanie relacji między Myronem i Jessicą, która w dodatku była starszą siostrą zaginionej Katie mnie pokonało. Elementów kiczowatego romantyzmu to ja u Cobena nigdy nie trawiłam i podobnie było w przypadku Bez skrupułów.

Nie czytało mi się tego tomu tragicznie, ale nie pojawiły się też nawet najmniejsze fajerwerki. Uważam, że Bez skrupułów jest mocno przeciętne biorąc pod uwagę nowszą twórczość Harlana Cobena i też na karb tych trudniejszych początków zrzucam mój odbiór powieści. Zdecydowanie dalej będę sympatyzować z twórczością autora, a samo zaznajomienie się z pierwszym tomem o Myronie Bolitarze potwierdziło tylko jakość, którą Coben nabył z kolejnymi latami pisania.


Komentarze