Chłopcy

O, wreszcie recenzja do napisania! Skończyłam książkę i dla odmiany bez ociągania zabieram się za konkretyzowanie mej opinii o lekturze :) A zatem...

Te sugestywnie podeptane skrzydełka i różdżka widniejące na okładce... 

Kędzior, Stalówka, Milczek, Kruszyna oraz Bliźniacy (Pierwszy i Drugi) to skład osobowy wyjątkowo specyficznego gangu motocyklowego. Przewodzi im Dzwoneczek drobna, seksowna i jednocześnie troskliwa... mama wyżej wspomnianej ekipy. Na stronach powieści poznajemy zdecydowanie nietuzinkowe akcje z udziałem Zagubionych chłopców i to niekoniecznie w roli statystów...

Zaczęłam czytać i wszystko, co do mnie trafiało musiałam brać na wiarę. Z prostej przyczyny - nie miałam żadnych podejrzeń co do tego, o czym dokładnie książka będzie. Patrząc z obecnej perspektywy zaliczam to na zdecydowany plus, bo chęć odkrycia tajemnicy, jaką obiecują kolejne przeczytane strony popychała mnie dalej w głąb książki. Już na samym początku stykamy się z Zagubionymi chłopcami w akcji. Dzięki temu od razu można wczuć się w genialny klimat książki - motocykle, skóry i ryk silników. Ale gdy dodamy do tego elementy fantastyczne takie jak magiczny pył, łzy i używanie tajemniczego Skrótu oraz zaczerpnięcie wątków z znanej bajki o Piotrusiu Panie mamy mieszankę z której zrodzi się bardzo wciągająca historia.

Co do postaci - na samym początku moimi ulubieńcami stali się Kędzior i Kruszyna, ale po skończeniu lektury śmiem twierdzić, że darzę ogromną sympatią wszystkich członków. Również Dzwoneczek stała się osobistością "na plus" choć z początku nie była mi neutralna - wręcz za nią nie przepadałam.

Dawno nie czytałam tak wciągającej książki. Z pozoru wszystkie przedstawione wcześniej sytuacje z udziałem Zaginionych Chłopców nie wiążą się ze sobą. Przez pewien okres czytania nawet zaczynałam wątpić w to, że całość może się jakoś sensownie skończyć. Bo w Chłopcach głównego wątku jako takiego nie ma - są opisane przeróżne akcje, epizody, ale nie znajdziemy tu problemu głównego, który pojawia się na samym początku i nurtuje do ostatnich stron. Mimo to lektura nic na tym nie traci - dzięki stylowi autora i humorystycznym wstawkom, choć mniej ich niż w Dreszczu. Czy czymś się rozczarowałam? Może tylko tym, że obiecywane w recenzjach... hmm... Jakby to ująć? No dobra... "Niemoralne" klimaty... tak, tak to było. "To nie jest książka dla grzecznych dziewczynek" czy coś w ten deseń. A więc nie było tu aż tak dużo elementów powszechnie określanych jako "niegrzeczne". Wulgaryzmy są, ale co w tym takiego dziwnego? Choć może po prostu mnie rogi urosły już tak bardzo, że ciężko mnie zdziwić. Niemniej jednak połączenie świata Piotrusia Pana i rzeczywistości wypadło autorowi fantastycznie. Ciekawy pomysł, nietuzinkowe postacie i intrygujące zakończenie, które bardzo dużo (choć nie wszystko) wyjaśnia sprawiają, że z utęsknieniem wyczekiwać będę tomu kolejnego, jak też ustawię sobie celownik na Kłamcę i... I zapoluję :)

Za kolejny plus należy uznać grafikę. Między rozdziałami mamy szkice opisanych sytuacji, a na końcu książki przedstawione wizerunki głównych postaci. W dodatku okładka i detale z jakimi została wykonana - moim zdaniem mistrzostwo świata. Takie książki aż milej się czyta, gdy można nacieszyć oko tak kunsztowną robotą :)

Moja ocena: 9/10

Autor: Jakub Ćwiek
Wydawnictwo: SQN
Ilość stron: 306
Rok wydania: 2012