Tam, gdzie śpiewają drzewa, czyli...

...czyli lincz sobie fundnę.

 Wątpliwości nie ulega, że marzec upłynął pod znakiem śpiewających drzew. Wszędzie były zapowiedzi, z tego co się orientuję, pojawił się też konkurs w którym można było wygrać tytuł i każdy w propozycjach wydawniczych na najbliższe tygodnie książkę pani Gallego ujął. W wyniku tej kampanii promocyjnej i u mnie pojawiła się chrapka na Tam, gdzie śpiewają drzewa. Tytuł i okładka wraz z opisem dopełniającym trio oddziaływały na wyobraźnię, podejrzewam, że nie tylko moją, toteż sięgnęłam do własnej kieszeni i zamówiłam sobie własny egzemplarz.

 Lekturę zaczęłam podczas oczekiwania z kumpelą na korepetytora od angielskiego. Kumpela przysnęła, a ja czytałam. Nie powinno dziwić, że wymagania miałam spore, tym bardziej, że byłam dość świeżo po lekturze Pocałunku kier i podobnych wrażeń oczekiwałam po lekturze śpiewających drzew...

 Znamy fabułę? Jest królestwo – Nortia. Jest księżniczka Viana, która wychowała się na dworze i jest już zaręczona z pewnym młodzieńcem. Już w pierwszym rozdziale odnalazłam elementy innych znanych baśni i historii (Śpiąca królewna, Piraci z Karaibów i... i coś jeszcze). Nie wróżyło to obiecująco, ale z lekkością doczytałam pierwszy rozdział. Potem drugi, trzeci, czwarty... STOP. Zatrzymałam się, straciłam zainteresowanie. Gdy ponownie wróciłam do lektury jakiś tydzień później... Oj, zgrzytało!

 Zacznijmy od głównej bohaterki. Jeżeli kiedyś przyjdzie mi robić zestawienie najbardziej znienawidzonych postaci literackich Viana de Rocagris będzie pełniła honory i wystąpi w tymże rankingu na jednym z trzech pierwszych miejsc. Do tej pory nie spotkałam się z tak irytującą, głupią i infantylną paniusią. Damulka przez 85% książki tak niesamowicie działa mi na nerwy, że klęłam na głos bez skrupułów nie przejmując się tym, kto z domowników mnie usłyszał. Przez pół książki Vianę interesują tylko i wyłącznie wytworne stroje i dworskie maniery, nawet w chwili gdy barbarzyńcy najeżdżają jej ojczyznę. Nawet przyparta do muru, kiedy jej cele powinny być bardziej wzniosłe i tak myśli dziewczyny zajęte są modnymi ubiorami. I to ma być buntowniczka? Ignoruje wszelkie porady i nakazy ze strony jedynego sojusznika – Wilka. Jeżeli autorka chciała pokazać w ten sposób buntowniczość i upór to jej nie wyszło. Wykreowała Vianę na płytką, dziecinną i egoistyczną dziewuchę.

 Barbarzyńcy. Czarne charaktery, wrogowie ludu Nortii, uzurpatorzy. Harak i jego pseudo brutalność. Kolejny minus dla autorki – we mnie te podłe dranie z Plemion Stepowych nie wywołały żadnych gwałtownych uczuć. Laura Gallego nie potrafi wzbudzić żadnych emocji – po lekturze śpiewających drzew spodziewałam się może nie kaca, ale... ale czegoś na kształt tego, co czułam po przeczytaniu Pocałunku kiera. Że będę żałowała, że to wszystko już się skończyło, że nie przeżyję kolejnych przygód, że muszę rozstać się z bohaterami. A tu null. Z radością zabiorę się dzisiejszego wieczoru za inną książkę czując ulgę że wydostałam się z tego czegoś co stworzyła autorka.

 Sam Uri też mnie nie zauroczył. Nie było w nim nic urzekającego, chwytającego za serce, nie zrobił nic romantycznego, bohaterskiego... denerwował. Nie mam pojęcia na jakiej podstawie Viana się w nim zakochała, ale widocznie ciągnie swój do swego.

 Ja wiem, że to jest powieść dla młodzieży, ale błagam – tutaj mamy styl gorzej niż przeciętny. Może to wina tłumaczenia, a może autorka powinna bardziej go dopracować. Zdarzały się powtórzenia, a niektóre zdania wyraźnie zostały napisane „na odwal, żeby czymś zapchać”. No bo jakim cudem w POJEDYNKU miecz jednego z rycerzy może siać spustoszenie? Albo za oknem może znajdować się próżnia? Z tego, co mi wiadomo, takie rzeczy tylko w kosmosie...

 Jedyne, za co mogę pochwalić autorkę, to fabuła. Fabuła z ogromnym potencjałem, zmarnowanym, bo wykonanie mnie momentami podłamywało. Na temat miejsca, w którym śpiewają drzewa mamy może dwa rozdziały. Liczyłam na młodzieżowe fantasy z górnej półki, a dostałam przeciętne czytadło z słabo dopracowanym wątkiem miłosnym. To, to już jest zupełne nieporozumienie. Viana i Uri spędzają ze sobą kilka dni i ni stąd ni zowąd chłopak się w niej zakochuje. Nic kluczowego między bohaterami się nie dzieje i mam wrażenie, że element romantyczny został upchnięty „bo tak jest modnie”.

 Okładka jest piękna, choć w druku jest kilka błędów. Najbardziej karygodny to błąd gramatyczny, bo nie ma formy „wymyśleć” - nawet teraz edytor tekstowy robi mi brzydki czerwony zygzak. Tak jak nie ma „lubieć” i „nienawidzieć”, tak nie ma „wymyśleć”. Czyżby się redakcja nie przyłożyła...?

 Koniec końców jest jeszcze jedna zaleta – szybko się czyta. Owszem, jest sporo opisów, a główna bohaterka i cała reszta postaci są raczej schematyczni, to szybko przebrnęłam przez pół książki. Końcówka się dłużyła.

 Od około setnej strony zaczęłam się zastanawiać nad oceną. Będąc w połowie stwierdziłam, że będzie siódemka. Z każdym kolejnym rozdziałem wahałam się coraz bardziej i niestety ale...

6/10

Autor: Laura Gallego

Wydawnictwo: Dreams

Ilość stron: 399

Rok wydania: 2011 (za granicą), 2013 (w Polsce)