Bez śladu - Coben nadal w formie

Tytuł: Bez śladu

Autor: Harlan Coben

Wydawnictwo: Albatros

Ilość stron: 336

Rok wydania: 1996 (za granicą), 2005 (w Polsce)

 Bo z tym autorem to jest tak: zaczęłam od Mistyfikacji, kiedyś, przypadkowo chcąc na chwilę oderwać się od nierealnych światów fantasy i paranormal. A że książka powaliła mnie na kolana, to przy okazji, nieco dalszej, zakupiłam dwa tytuły tegoż samego autora, nie zorientowana, że Mistyfikacja była tytułem "niezrzeszonym", a te, które nabyłam, należały do serii o Myronie Bolitarze. Przeczytałam Najczarniejszy strach dwa lata temu i koniec końców Bez śladu odłożyłam na półeczkę, żeby grzecznie czekało na swoją kolej. A że podjęłam się wyzwania "Z półki" automatycznie do książek zaliczających się do tejże kategorii należał tytuł Cobena. Nie wiele czasu minęło od rozpoczęcia lektury, a już jestem "po". Czy autor sprostał moim wymaganiom, jakie miałam wobec niego po jego pierwszej książce, z którą się zapoznałam?

 Zacznijmy od tego, że nie często czytuję literaturę bez wątków fantastycznych czy paranormalnych, bo zwyczajnie mnie nudzi. Owszem, jest w stanie mnie zaciekawić w nielicznych przypadkach, ale ogólnie rzadko po takową sięgam. W kryminałach Cobena jednak się odnajduję i to dość dobrze. Na samym początku autor zasiał w nas ziarno niepewności, w dodatku można zacząć wysnuwać pewne podejrzenia, co do rozwiązania zagadki, ale ten, kto już choć raz miał styczność z twórczością pana Cobena wie, że kombinować można na różne sposoby, a na sam koniec i tak prawda okaże się inna.

 Seria o Myronie Bolitarze... Bohater? Całkiem nieźle wykreowany, inteligentny, z pasją i grający fair. Jednak momentami, rzadkimi i nie odgrywającymi zbyt dużej roli Myron irytował mnie tym, że za wszelką cenę chciał zabłysnąć ciętym poczuciem humoru. Nie zawsze mu się to udawało i tu rodzi się pytanie, czy aby nie był to celowy zabieg autora, żeby nadać bohaterowi nieco... niedoskonałości. Jak już wspominałam, nie przeszkadza to w czytaniu, a czasem Bolitarowi faktycznie udaje się rzucić jakąś celną i ironiczną uwagę... Może zwracam tak na to uwagę, bo lubię, gdy w książce sarkazm i cięte riposty wylewają się niemalże z kart powieści, a nieudolność w tej kategorii po prostu uderza w moją czułą strunę... Ech, ja to się umiem uczepić drobnych mankamentów.

 Sam wątek kryminalny jest bardzo interesujący i każda nowa poszlaka sprawia, że nasze dotychczasowe teorie obracają się w popiół, a trybiki w mózgu znów biorą się do pracy... Bo jednak przechytrzenie takiego autora jak Coben mogłoby wskazywać na naprawdę wysoki poziom inteligencji. A ja najwyraźniej cechuję się tylko nieco ponad przeciętną wartością, bo do końca nie zorientowałam się, jaką intrygę tym razem zaserwował nam twórca. Ale jak to się mówi, najciemniej jest pod latarnią...

 Na samym końcu, ostatnie dwa rozdziały mocno mną poruszyły. Zagadka już rozwiązana, a że wszystko miało ścisły związek z postacią detektywa, było mi po prostu Myrona cholernie żal. Czytałam, czytałam i po prostu nie mogłam uwierzyć, że padł on ofiarą takiego świństwa. Gdy tak teraz myślę, że mnie mógłby ktoś zrobić coś podobnego... Tutaj za wywołanie nie małych emocji kolejny z wielu plusów dla Cobena.

Moja ocena: 7/10

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania: "Z półki"

 Mam zamiar uzupełnić swoją biblioteczkę o pozostałe tytuły mojego mistrza kryminału (nie, żebym ich wiele przeczytała i miała jakieś porównanie, ale na razie Coben bezsprzecznie zasługuje na niemałe uznanie). Może zacznę od nabycia pierwszego tomu o Bolitarze...? Przeczytanie nie po kolei nie sprawiło mi trudności, bo każda książka to inna historia kryminalna, ale jednak jakiś porządek chciałabym przywrócić.

Miesiąc krótki, a ja mam na koncie dopiero jeden tytuł. Ilość książek którym powinnam poświęcić swoją uwagę, w tym tytułów maturalnych, przeraża mnie i chyba dzisiaj zza zadrukowanych stronic nosa nie wyjmę... na jutro muszę przynajmniej częściowo ogarnąć Ludzi bezdomnych, kontynuować Balladynę, no i jeszcze w planach mam zacząć Intruza pożyczonego od kumpeli, a za cel honoru postawiłam sobie zwrócić go jej przed premierą filmu, żeby miała okazję zapoznać się z treścią książki... Ach, no i jeszcze mam ochotę wziąć się wreszcie za Synów wilczycy... I tu rodzi się pytanie, co ważniejszym jest, sen, czy czytanie?